دنیای مادری

مادری ام را دوست دارم

دلم ضعف می رود برای دنیای مادری؛

دنیایی که متعلق به خودت نیستی.

همیشه ، همه جا حضور کسی را احساس می کنی که آنقدر بی پناه است که آغوش تو آرامش می کند...

آنقدر کوچک است که دست های تو هدایتش میکند...

آنقدر ضعیف است که شیره جان تو پرورشش می دهد

مادری را دوست دارم، چون به بودنم معنا می دهد...

چون ارزشم را به رخم می کشد و یادم می دهد هزار بار بگویم «جانم»

کم است برای شنیدن «مادر» از امانت خدایم...

مادری را دوست دارم ...